“Prokia ni respira fonoleban tak, o filo?” joa deman pas.

“A,” kani logo pas, “akaus mi es jubene, in jur tuta separa mi forsene plus, e mi es korek longa plus ne pro diana, androabe mi desir pas batalmorta mi; mi turiseks pas espek ne pasporta ot ili, sed pro serbis kia mi es ben temdis?”

“Kones ni,” joa logo pas, “mi paso a Bremen e mi es futur na jomusik urban, paso kon mi e je ni esaribe jogrup ot grupmusik. Mi rekre futur kon liri, ni batal futur timpan.”

"Kial vi tiel spiregas, kamarado?" demandis la azeno.

"Ah," diris la hundo, "ĉar mi estas maljuna, ĉiun tagon pli malforta kaj ne taŭgas plu por ĉasado, mia sinjoro volis min mortbati; mi forvojaĝis ne atendante lian pasporton, sed por kia servo mi taŭgas nun?"

"Ĉu vi scias," diris la azeno, "mi iras Bremenon kaj estos tie urba muzikisto, iru kun mi kaj ankaŭ vi fariĝu orkestrano. Mi ludos la liuton kaj vi batos la tamburon."

Kani konser pas e ilis paso pas omoin. Poste longane, ilis mitin pas kat, fas ot na es pas omo plubi trijur.

“Kia pasine ni, o joserbis rasekapilabuka?” joa pas deman.

“Jo kia inergo es alegro, temkia ili fob akaus sefal auto,” kat respon pas, “akaus mi aribe jubene, mi fag pas sura temdis dentimulti ot mi, e selek kursi poste masinkulina e logolebanne omo organpenelop, sed esforse ne priskuren ratmulti, gineabe ot mi desir pas fakto mortaidro mi; mi eskapa pas, sed mi nesesa fakto temdis kia, donide es ne fasil.”

“Paso a Bremen kon mis, ni kones sekur musik noktu, ni inergo es katmusik urban.”

La hundo konsentis kaj ili ekiris kune. Post nelonge ili renkontis katon, kies mieno estis kvazaŭ tritaga pluvo.

"Kio ĉagrenas vin, maljuna barbofrizisto?" demandis la azeno.

"Kiu povas esti gaja, kiam oni timas pro sia propra kapo," respondis la kato, "ĉar mi maljuniĝas, manĝis jam miajn dentojn, kaj preferas sidi post la forno kaj murmuri kiel ŝpinilo, ol kapti la musojn, mia sinjorino volis min dronigi; mi forkuris, sed kion fari nun, ne facila estas konsilo."

"Iru kun ni Bremenon, vi ja konas la noktan muzikon, vi povas esti urba muzikisto."

Kat filo pas na, e ili plusauto a ilis. Tri joplanet pas pas dia kurti; sur portikmaga kok kursi pas e logoleban omo mania.

“Prokia ni logoleban je?” joa deman pas, “ni orifis otomulti ot mis.”

“Mi logoante pas tem bel,” kok logo pas, “jurdis es jur, temkia Materdio laba pas samismikromulti ot Infanmikro Santa, e temkia ili obliga umidne ilis; sed akaus saftra in Juruni antropbisitmulti aribe futur, ginegobernadom benine logo pas a androkulina, na ili desir fag mi saftra in sup. Jurdis noktu mi plas futur sefal ot mis sub organtomi. Inergo intem logoleban sura temdis, mi logoleban kon forse tuta.”

Al la kato tio plaĉis kaj ĝi aliĝis al ili. La tri vaguloj pasis preter korto; sur la pordego sidis koko kaj kriis kiel freneza.

"Kial vi tiel krias?" demandis la azeno," vi traboras al ni la orelojn."

"Mi antaŭdiris belan veteron," diris la koko, "hodiaŭ estas la tago, en kiu Dipatrino lavis la ĉemizetojn de Sankta Infaneto kaj en kiu ŝi devas sekigi ilin; sed ĉar morgaŭ dimanĉe gastoj venos, la senkompata mastrino diris al la kuiristo, ke ŝi volas manĝi min morgaŭ en la supo. Hodiaŭ vespere mi estas metonta mian kolon sub la tranĉilon. Dum mi ankoraŭ povas, mi krias per ĉiuj fortoj."

Joa logo pas:

“Paso selek kon mis, o lofo ruj, a Bremen; ni eureka futur plastuta stof ben plus morta; ni abe fono bel, esibit rekremusik ot mis kuadri jo es futur tekni.”

Kok filo pas donide na, e kuadri jo tuta paso pas omoin.

Ilis inergo pas ne aribe a Bremen in jur omo, e aribe pas noktu a silbi e fisa pas pro pas na noktu. Joa e kani repos pas sub arbor maga, kat e kok kursi pas sur ramomulti: kok sur plas leban plasuni, plas perilne plasuni. Ante ili dormi pas, ili optikperi pas a kuadri latera tuta e optikomo, fotomikro foto pas omo flas in plas tele; ili logoleban pas a jokonmulti, na uni dom es sekur telene, akaus ili optik foto. Joa logo pas:

La azeno diris:

"Iru prefere kun ni, ruĝa kresto, Bremenon; ion pli bonan ol la morto vi trovos ĉie; vi havas belan voĉon, arta estos nia kvaropa koncerto."

Al la koko plaĉis la propono, kaj ĉiuj kvar ekiris kune.

Ili ne povis atingi Bremenon en la sama tago kaj venis vespere en arbaron kaj decidis pasigi tie la nokton. La azeno kaj hundo ekkuŝis sub granda arbo, la kato kaj koko eksidis sur la branĉoj: la koko tute supre, la plej sendanĝera loko. Antaŭ ol li ekdormis, li ĉirkaŭrigardis al ĉiuj kvar flankoj kaj ŝajnis al li, ke malproksime brilas lumeto kvazaŭ fajrero; li kriis al la kamaradoj, ke sendube domo estas proksime, ĉar oni vidas lumon.  La azeno diris:

“Let mis abandon plasdom mis e paso na, akaus plasdormi ot mis es benne.”

Kani plus pas:  “Bitri osteo kon karni sur ilis es ne probable benne pro mi.”

"Ni forlasu nian loĝejon kaj iru tien, ĉar nia gastejo estas malbona."

La hundo aldonis: "Kelke da ostoj kun viando sur ili ne malplaĉus al mi."

Ili do ekiris al la lumo, kiu iom post iom fariĝis pli kaj pli granda, ĝis fine ili venis al hele lumigita rabista domo. La azeno, kiel la plej granda, proksimiĝis al la fenestro kaj rigardis internen.

“O jo gris, ni optik kia?” kok deman pas.

“Mi optik kia?” joa respon pas, “mensa komple per stoffag e stofbibe, e peri ili, androkleptomulti kursi e abe alegro in na.”

“Dis es stof pro mis!” kok logo pas.

“Ia, sekur; a, si mis es probable na!” joa logo pas.

"Kion vi vidas, grizulo?" demandis la koko.

"Kion mi vidas?" respondis la azeno, "tablon ŝarĝitan per manĝaĵoj kaj trinkaĵoj, kaj ĉirkaŭe sidas rabistoj kaj ĝuas."

"Jen io por ni!" diris la koko.

"Jes, certe; ah, se ni estus tie!" diris la azeno.

“Prokia mis autorite pas espul mis?” e order pas a uni andro pro paso in dom e esinforma ili. Andro espedi eureka pas stoftuta fonone e pasoin a samberkulina pro igni foto. Bi optik igni e foto ot kat es pas omo karbon igni, e andro telene pas stofigni; sed kat, na filo pas ne aktorekre, dansi pas sur fas ot andro, eksbuka pas e taktiforse. Es fob, andro kuren pas a portik poste, sed kani, na repos pas na, dansi pas sur ili e morse skelo ili; temkia andro pas pas dia kurti latera stofpurne jo, joa don pas abarisne batalpod per pod poste a andro, e kok, es eksdormi per logobabel, logoleban pas forse sur planki arbor.

Jomulti donide pas uni a omone, kak espul androkleptomulti, e fini, ilis eureka pas medisin. Joa plas pas skelomulti ante sur portiklatera, kani dansi pas sur noto ot joa, kat reptil pas sur kani, e fini, kok tero pas sur sefal ot kat. Fakto na, ilis komen pas musik auto sekuen signa: joa fakto pas fonojoa, kani fonokani pas, kat fonokat pas e kok fakto fonokok auto; poste ilis dansiin pas a samber dia portiklatera. Kristalportiklatera fono pas; androkleptomulti oto intem fonobabel fob, ide pas na, stofbio fob aribe pas, e eskapa pas in silbi. Kuadri jokon kursi pas a mensa, batal pas kia resta pas na, e fag pas omo abe stofnul pro fag dura kuadri ebdoma.

Temkia jomusikmulti fini pas, ilis eksigni pas foto e optikpro plas pro dormi, jo tuta separa sekuen natur auto e desir.

Joa repos pas sur stofpurne jo, kani latera portik, kat sur masinkulina latera sinera kalor e kok kursi pas sur planki arbor. Ilis es pas fatig akaus turis longa e komen dormi suragri. Poste medinoktu, temkia androkleptomulti optik pas ot plas tele, abe pas fotone e fonone in dom, sefal logo pas:

Kiam la muzikistoj finis, ili estingis la lumon kaj serĉis lokon por la dormo, ĉiu laŭ sia naturo kaj gusto.

La azeno ekkuŝis sur la sterko, la hundo ĉe la pordo, la kato sur la forno ĉe la varma cindro kaj la koko eksidis sur trabo. Ili estis lacaj de la longa vojaĝo kaj tuj ekdormis. Post noktomezo, kiam la ŝtelistoj vidis de malproksime, ke en la domo estas mallume kaj silente, la estro diris:

Androklepto eskapa pas per paso maga a sefal ili, e logo pas:

“In dom, ginefaktotauma fob kursi; ili respira pas sur mi e taktiforse fas ot mi per daktilmulti longa ili; a portik, andro surpod kon organtomi, ili trauma pas skelo mi per na; sur kurti, stofbio fob negro repos, na batal pas mi per baton maga, e in plas leban sur koberdom androjudi kursi, na logoleban pas: ‘Espul androbenne a plas dis!’ Mi eskapa pas prona.”

La ŝtelisto forkuris per grandaj paŝoj al sia kapitano kaj diris:

"En la domo sidas abomena sorĉistino; ŝi spiris sur min kaj gratis mian vizaĝon per siaj longaj fingroj; ĉe la pordo staras homo kun tranĉilo, per kiu li vundis mian kruron; sur la korto kuŝas nigra monstro, kiu batis min per bastonego, kaj supre sur la tegmento sidas juĝisto, kiu kriis: ‚Ĉi tien la friponon!’ Mi do forkuris."

Ot tem na androkleptomulti brabo pas ne aribere in dom, e kuadri jomusik ot Bremen filo pas ili multi tak, na ilis desir pas ne pasoeks.

Buka ot antrop ultim, na logo pas peri dis, es ober sura temdis.

De tiu tempo la rabistoj ne kuraĝis reveni en la domon, kaj al la kvar bremenaj muzikistoj ĝi tiel plaĉis, ke ili ne volis eliri.

Ne fermita ankoraŭ estas la buŝo de tiu, kiu lasta tion rakontis.